به گزارش پایگاه خبری جیرفت من: حجت پاینده از روزنامه نگاران چیره دست جیرفتی در کانال تلگرامی خانه مطبوعات جنوب کرمان چنین نوشت:
مجریان طرح کشتارگاه (میدان امام حسین جیرفت) از خانواده های داغدار عذرخواهی کنند
قابل توجه سازندگان فلکه ورودی شهر جیرفت؛
قتلگاه جیرفت، باز قربانی گرفت…
(حجت پاینده، روزنامه نگار و سردبیر روزنامه)
میادین از اثرگذار ترین فضاهای شهری در ذهنیت شهروندان هستد تا حدی که معمولا ساکنان یک شهر، مناطق مختلف شهرشان را بوسیله میادین آن از هم باز شناسی می کنند.
میدان در مقابل حرکت و پویایی اجتناب ناپذیر حاکم بر خیابان دارای نوعی سکون است. این سکون امکان مکث یا آسودن در میان شبکه شلوغ خیابان‌ها را فراهم می‌سازد. مکث کردن باعث می‌شود که امکان برقراری ارتباط با دیگران افزایش یابد و بعلاوه فرد بتواند جزئیات کالبدی فضا را نیز، با دقت بیشتری درک کند. البته سکون به معنی حذف کامل حرکت نیست، بلکه تنها حاکمیت ترافیک عمومی را از رفتارهای حرکتی سلب می کند و رفتارهای غیر حرکتی را بیشتر تشویق می کند. تمامی این ها جزء نوعی آرامش ذهنی برای استفاده کننده از فضا محسوب می شود.
منظور از میدان های شهری، میدان هایی هستند که علاوه بر آن که در داخل محدوده شهر جای دارند، دارای کارکردهایی شهری نیز باشند، یعنی فعالیت ها و فضاهایی شهری پیرامون و درون آن ها وجود داشته باشد. این گونه میدان ها بیشتر در کنار یا امتداد راه های مهم و اصلی شهر که به یکی از دروازه ها منتهی می شد، شکل می گرفتند و معمولاً بعضی از فضاهای مهم شهری مانند بازار، مسجد جامع و فضاهای حکومتی در کنار یا نزدیک آن ها قرار می گیرند. بیشتر میدان های عمومی مانند میدان کهنه (سبزه میدان) اصفهان، سبزه میدان تهران و بعضی دیگر از سبزه میدان ها در سایر شهرهای کشور و میدان نقش جهان (امام) اصفهان، دارای چنین کارکرد و موقعیتی هستند.
اگر بر اساس تعریف فوق بخواهیم بر فلکه ورودی شهر جیرفت (میدان امام حسین) نامی بنهیم ناگزیریم بپذیریم نه مشخصه درست میدان را که مشخصه اسلامی ایرانی دارد و نه حتی فلکه بر اساس استانداردهای قرن گذشته اروپا ساخته شده است چرا که معماران غربی به ایرادات فلکه ها واقف شده اند و اکنون دیگر از این فلکه ها خبری در طراحی های نوین نیست و این تقاطع غیر علمی ساخته شده را کشتارگاه انسانهای بیگناه نام می گذاریم چرا که تا کنون پنج خانواده از این فلکه طعم مرگ را چشیده اند و بازماندگان با قدم زدن بر این کشتارگاه حق دارند که از طراح و مجری بی سواد این فلکه متنفر باشند و فرزندانی که پدر خود را در اینجا از دست داده اند و یا پدر و مادرانی که فرزندان خود را از دست داده اند حق دارند از مجموعه ای که در سال ۸۷ این قتلگاه را ساخت در پیشگاه خدا و مسئولین شاکی باشند، ایا شما هم کابوس مرگ را می بینید یا مرگ را برای همسایه می خواهید و اگر لحظه ای فرزندان خود را خدای نکرده یتیم تصور کنید به قول مهدی سهیلی صدای زجه های تلخ شما را در گنبد افلاک اندازد و بی درنگ افتخار داشتن بزرگترین فلکه جنوب شرق را بی ارزش تر از لحظه ای رویای دیدن پدر می دانستید. ارزویی که فرزندان فرد کشته شده در این میدان شما، شب و روز می سوزند و از خدا می خواهند که در رویا یک باری دیگر دست پدر را بر سر خود حس کنند و اگر احساس هم ندارید و با درد بی پدری بیگانه هستید و مرگ شهروندان همین شهر خاطرتان را ازرده نکرده است و افتخارتان مدیریت بر اساس امار و ارقام است بر اساس همان اعداد خودتان بیمه فوت این شهروندان را جمع کنید و بیندیشید که چه کرده اید؟ ایا وقت آن نرسیده است که حداقل عذرخواهی از یتیمان این کشتارگاه صورت بگیرد .
آیا بی سرپرست شدن چندین خانوار و گریه و زاری یتیمان خواب شبانه را از چشمان مدیران و طراحان وقت این به اصطلاح میدان نخواهد ربود؟
آیا رییس و اعضای شورای ترافیک شهرستان جیرفت از این یتیمان به خصوص کودکانی که شب عید، سال نو را بر مزار پدر خود (مهندس اسماعیل کمالی) تحویل می کنند، عذرخواهی خواهند کرد و چاره ای برای آینده مردمان این شهر نخواهند اندیشید؟ آیا آقایانی که در زمان مسئولیت خود این قتلگاه را احداث کردند هنوز هم این فلکه را جز افتخارات و عملکرد کاری خود می دانند؟
کودکانی که با شوق کودکانه و شادی فراوان منتظر آمدن عید و پوشیدن لباس نو بودند، اینک سایه جغد شوم یتیمی را بر سر خود احساس کرده و رخت عزا بر تن می کنند، چه کسی در برابر دزدیدن شادی آنها و فرو پاشی کوه زندگی شان (پدر) پاسخگوست؟
انتهای پیام۱۰۰۱*
