به گزارش پایگاه خبری جیرفت من: رسانه ها زبان گویای مردم و رکن چهارم دموکراسی هستند که با اطلاع رسانی به موقع نقش مهمی در بالا بردن آگاهی و تنویر افکار عمومی به عهده دارند و جامعه را در نیل به تعالی و ترقی همه جانبه یاری می‌کنند.
رسالت اجتماعی روزنامه‌نگاران در آگاهی به وقایع و مسائل زندگی عمومی، انعکاس اندیشه‌ها، نظارت بر مسئولان و دستگاه های اجرایی، واکاوی روندها و فعالیت های مختلف اجتماعی و اداری، دفاع از حقوق مردم و پیگیری مطالبات آنها، افشای سوءجریانات، شناخت عقاید همگانی و تشریح، تفسیر و انتقاد آنها استوار است.
آزادی روزنامه‌نگار برای دستیابی به اخبار و اطلاعات و انتقال و انتشار آنها در کنار داشتن تخصص و تجربه و دیدگاه جامع نسبت به مسائل، مهمترین اصول برای ایفای نقش فعال و آگاهانه و متعهدانه برای ایفای رسالت های فوق می باشد که البته گاهاً دارای محدودیت‌هایی است که خود وی باید به رعایت آنها متعهد و مسئول باشد.
رسانه با همه ظرافت و پیچیدگی‌هایش همواره یکی از کانال ها و دستگاه های ارتباطی مردم و مدیران و به نوعی تریبون مطالبات جامعه بوده است. این ظرافت و پیچیدگی فعالیت در عرصه رسانه ای در مناطق جنوب کرمان بیشتر از سایر مناطق است، و مولفه ها و مطالبات عدیده فرهنگی، مذهبی و توسعه ای و حساسیت های پیرامون پیگیری این مطالبات سبب شده که آسیب‌های مضاعفی بر این نماد مردم‌سالار در جنوب کرمان مترتب گردد.
در ماه های اخیر متاسفانه شاهد افزایش شکایت دستگاه‌های مختلف، افراد حقیقی و حقوقی، از رسانه‌ها (خبرگزاری‌ها، مطبوعات، سایت ها، کانال هاو خبرنگاران آزاد) هستیم. که خود آسیبی فراروی رشد و مطالبه گری رسانه های منطقه و نقش آفرینی آنان برای دفاع از حقوق مردم و افشای مسائل سوء اقتصادی و اداری می باشد. در این میان که غیر از شکایت های رسمی با انواع سختی ها، فشارها و تهدیدات غیررسمی هم گاها مواجه می شوند.
نقد ناپذیری و کاهش آستانه تحمل برخی از مسئولین و گاهاً افراد حقیقی و بعکس فرهنگ علاقه مندی این طیف ها به فرهنگ مدح و تملق که بدترین آسیب اجتماعی و پدیده مضمومی است، مهمترین چالشی است که دامن رسانه ها را گرفته و مسئولان و افراد مورد خطاب بجای پاسخگویی، جوابیه و روشنگری راه شکایت و اعمال فشار را در پیش می گیرند و متأسفانه به علت شرایطی که از قبل وجود داشته بعضاً انتقاد شوندگان حفاظی از امنیت هم به رفتارهای خود پوشانده و نقد از خود را به‌نوعی متوجه امنیت منطقه تلقی می‌نمایند که بعضاً هم موفق بوده‌اند و این مصونیت کاذب سبب شده که هر نقدی را بایکوت و به اقدامات سوء و کج روی خود ادامه دهند.
متأسفانه رسانه‌ها هم در مواجهه با این پدیده به علت ضعف ساختار رسانه‌ای، منفعلانه برخورد کرده و نتوانسته‌اند زبان جامعه یا همان رکن چهارم دمکراسی باشند و به علت ضعف بنیان‌های مالی و نهادهای پشتیبانی‌کننده و عدم تشکلی منسجم عمدتاً و به ناچار سکوت کرده و فضا برای مانور دهی رسانه‌های مداح فراهم می شود.
به محض کوچک ترین انتقادی روزنامه‌نگار در برابر اتهاماتی همچون: نشر اکاذیب، افترا، تشویش اذهان عمومی قرارگرفته و خلاء جدی نهادهای پشتیبان هم زمینه برخورد شکننده را فراهم می نماید.
از خانه مطبوعات انتظار می رود که با تعامل دستگاه های قضایی و نظارتی کمیته حقوقی و تخصصی را فعال نموده و شکایت و موارد اختلافی دستگاه های مختلف با رسانه را به این کمیته یا جهت اخذ نظریه مشورتی به کارشناسان خبره ارجاع داده، از آنجا که رسیدگی به این‌گونه مباحث، تخصصی است می‌توان به راحتی به موضوع رسیدگی کرد، که می تواند در جهت صلح و سازش، راهنمایی طرفین و گسترش فرهنگ نقد و گفتگو، کاهش کدورت و پرونده های قضایی موثر باشد.
حال با این آسیب بزرگ اجتماعی که جامعه مدنی به خاطر نقش ذاتی رسانه، به ان اعطا کرده چه باید کرد؟
یا باید برمدار بی تفاوتی و روزمرگی بچرخند و مانند دیگر رسانه‌های وابسته عمل کنند و یا اینکه باتدبیر و عقلانیت و مراعات همه جوانب و به‌صورت صنفی و تخصصی مطالبات اجتماعی را پیگیری کنند و با به محاق کشاندن برخی کج‌رفتاری‌های مسئولین، بار بزرگی از دوش دستگاه قضا بردارند و قبل از اینکه پرونده‌ای در دستگاه قضا برای مسئول یا مجموعه‌ای باز شود هشدارها و تلنگرهای رسانه آن را بیدار کند تا اینکه هزینه‌های اجتماعی کمتر بشود و مقابله با انحرافات را فراگیر نموده و این رویه را به فرهنگی پیشرفته مطالبه گری تبدیل نموده و رکن بودن خود در جامعه را به اثبات برسانند.
نکته پایانی اینکه مسئولان ما باید به جای مسئولیت گریزی و رسانه ستیزی شیوه‌ای عقلانی در پیش گیرند و رسانه‌ها را در انجام رسالت اجتماعی‌شان یار و یاور خود بدانند.
به رسانه‌هایی که حداقل شرف رسانه‌ای آنان سبب شده که در کنار مطالبات اجتماعی مردم قرار گیرند و در این فضای غبار آلود قلم مردانگی را به درهم ناجوانمردی نفروشند.
پیشنهاد می‌شود شریک مشکلات، متحد، هم افزا و همراه هم باشند تا مطالبات مشروع فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی به مطالبات سیاسی تبدیل نشود و نقد شفاف و منصفانه در دستور کار رسانه ها قرار گیرد.
بقلم؛ بهروز محمدی
انتهای پیام۱۰۰۱*
